Autor: Teresa Wójcik

W czerwcu tego roku powrócił na swoje dawne miejsce (w ołtarzu bocznym) obraz przedstawiający św. Jana Kapistrana, którego autorem był Michael Willmann. Dzieło zostało odnalezione podczas porządków na strychu, które prowadził o. paulin Marek Nowicki. Zawiłe dzieje kościoła św. Antoniego Padewskiego (obecnie św. Mikołaja) i klasztoru, który kiedyś pod niego podlegał, spowodowały, że wiele dzieł w bardzo złym stanie trafiło właśnie tam. Ponieważ znaleziono także inne elementy dawnego wyposażenia kościoła, o. Marek Nowicki wpadł na pomysł, by zorganizować niewielkie muzeum, w którym zostaną zaprezentowane odnalezione przedmioty.

Bolesławiec rozwijał się bardzo prężnie np. dzięki dostępowi do różnych surowców m.in. pokładów glin. Do XIV w. niewiele jest wzmianek o tamtejszym osadnictwie i rzemiośle. Rozwój miasta datuje się na wiek XIV, kiedy miasto zyskało wiele przywilejów m.in. targów solnych, uruchomienia winiarni, kramów kupieckich i inne. Garncarstwo zaczęło rozkwitać gdy zostały zarejestrowane liczne zakłady i cechy garncarzy. W 1511 r. ustalono, że w mieście było aż pięciu mistrzów.

Pierwszą budowlą na powulkanicznym, bazaltowym stożku był prawdopodobnie kamienno-drewniany gród Bobrzan. Na przełomie X i XI w. istniała tu kasztelania, a pierwsze wzmianki o istniejącym tu później grodzie książęcym pochodzą z roku 1155, z bulli papieża Hadriana IV. W XIV w. Grodziec znajdował się w rękach rycerza Svola z rodu Bożywojów. Zamek był wielokrotnie przejmowany, niszczony, trawiony przez pożary, a zgromadzone wyposażenie wnętrz i eksponaty rozgrabiano. Jednak mury zamkowe pamiętają też dobre czasy, pełne turniejów, bisiad i zabaw dworskich. Jeśli wierzyć legendom, tego by kasztelani działali dobrze i sprawiedliwie strzeże rycerz-upiór; a nad jedną z mieszkających tu rodzin czuwała widmowa krewna odziana w czerń.

Dolny Śląsk zadziwia w każdym jego zakątku. Jeszcze dobrze nie wyjedziemy z Wrocławia, a już zaskakuje nas niezliczona ilość zabytków, jakie można właśnie tu napotkać. Część niestety nie miała szczęścia i historia obeszła się z nimi okrutnie. Są jednak i takie, które wyglądają jak za najlepszych czasów. Takim miejscem są właśnie Prężyce, a konkretnie piękny neogotycki pałac.

Zaraża swoją pasją nie tylko rodzinę – mąż Jerzy, syn Rafał i jego żona Honorata zajmują się sztuką: malarstwem, grafiką, tkaniną. Ma także grono swoich uczniów, którym chętnie poświęca czas. Ochoczo podejmuje działalność pedagogiczną, z jej inicjatywy powstały studia podyplomowe dotyczące tkaniny na wrocławskiej ASP (1996). W 2003 roku zorganizowała Pracownię Tkaniny Artystycznej na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu , gdzie nadal pracuje (wypromowała 10 dyplomów magisterskich) i nie brakuje jej pomysłów na dalsze działania.

W połowie XIX wieku niemal 84% mieszkańców ówczesnego powiatu sycowskiego posługiwało się polską mową. Wzdłuż przygranicznego pasa Prus postępująca germanizacja ziem niegdyś polskich wykorzystywała moc oddziaływania kościoła ewangelickiego. Jako organizacja, działał on na dwu płaszczyznach – religii oraz szkolnictwa.

Accademia dell’ Arcadia – orkiestra barokowa tworzona przez poznańskich muzyków, zajmująca się upowszechnianiem kultury muzycznej XVII i XVIII wieku. Orkiestra działa od 2001 roku, a pierwszą płytę „Musica Restituta I” wydała w roku 2004. Obecnie dyskografia Accademia dell’Arcadia liczy 10 płyt. Nazwa zespołu pochodzi od XVII-wiecznego stowarzyszenia literacko-muzycznego. W skład zespołu wchodzi około 60 osób, wykonujących muzykę na instrumentach historycznych i z zachowaniem dawnej praktyki wykonawczej.
http://www.accademiadellarcadia.pl/

U zbiegu ulic św. Mikołaja i Odrzańskiej stoją, niby rodzeństwo trzymające się za ręce, dwie połączone ze sobą kamieniczki. Są to Jaś i Małgosia, dwa domki ochrzczone w ten sposób po II wojnie światowej przez ludność przybywającą do Wrocławia. Osadnikom kamieniczki przypominały postacie z baśni braci Grimm – młodszego Jasia i starszą Małgosię. Budynki te są pozostałością po domach altarystów, czyli służby kościelnej, opiekującej się ołtarzami, działającej przy kościele farnym pod wezwaniem św. Elżbiety.

Studiował na wrocławskiej PWSSP w l. 1961-1967. Dyplom uzyskał w specjalności szkła artystycznego. Tworzył w dziedzinie grafiki i fotografii. W 1965 odbyła się pierwsza wystawa jego prac Dziecko. Od 1968 bliska mu stała się neoawangarda, współpracował z Permafo. W 1971 brał udział w wystawie Fotografowie poszukujący. Jego najważniejsze prace to fotografie traktowane graficznie, m. in. cykl Siatki, akty, portrety. Zajmował się fotografią użytkową i reprodukcją dzieł sztuki. Po studiach pracował w Międzywydziałowym Zakładzie Fotografii PWSSP, którym kierował od 1974. 

Jaka jest twórczość Pawła Trybalskiego? Jedni przypisują mu łatkę kolorysty, metaforysty, inni – baśniowego wręcz surrealisty. Trudności w zaklasyfikowaniu prac artysty wynikają z jej wieloznaczności. Na pewno jest to twórczość znana. Prace Trybalskiego znaleźć można nawet w Polskiej Stacji Arktycznej imienia Henryka Arctowskiego. Mimo, iż urodził się w w Hostynnem- Kolonii (1937 r.) od lat 60. związany jest z rejonem jeleniogórskim. W poszukiwaniu artystycznych inspiracji osiedlił się w karkonoskich Michałowicach, gdzie w wiejskim zaciszu prowadzi swoją działalność artystyczną i (wbrew pozorom) bogate życie towarzyskie. Artystyczny światopogląd Pawła Trybalskiego ukształtowały góry. Jego twórcza praca to rodzaj rytuału, w którym zachwyca się światem natury – przerysowanym, ale doprowadzonym do perfekcji w swej szczegółowości.