Święta Bożego Narodzenia są, obok Świąt Wielkanocnych, najważniejszymi świętami w naszej kulturze i religii, pełne magii i wszelakich tradycji wyniesionych z domu rodzinnego. Przenieśmy się na chwilę w rejon Śląska by zobaczyć jak jego mieszkańcy obchodzą i świętują tych kilka grudniowych dni. Gdyby chcieć opisać ze wszelkimi szczegółami święta w tym rejonie, trzeba by napisać kolejną ciekawą książkę na ten temat. Niemniej jednak faktem jest, iż to właśnie tutaj Święta Bożego Narodzenia są najbarwniejsze i najbardziej urozmaicone w Polsce.

Heinrich Lauterbach (ur. 1893) to niemiecki architekt pochodzący z Wrocławia. Nie wiadomo, kim zostałby Lauterbach, gdyby nie spotkanie z Hansem Poelzigiem – ówczesnym dyrektorem sztuk pięknych – który został poproszony przez Lauterbacha seniora o stworzenie projektu kamienicy. Młodego Heinricha zafascynowały plany architektoniczne i postanowił kształcić się w tym kierunku – w Darmstadt, Dreźnie i Berlinie. W tym ostatnim mieście pracował w atelier mistrzowskim Poelziga.

Polski malarz ekspresjonista urodzony w 1926 we Lwowie, zmarły przedwcześnie w 1953 roku we Wrocławiu. Był studentem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Malował używając oszczędnej kolorystyki , uproszczonej, zgeometryzowanej formy.

Bernardo Bellotto, zwany Canaletto, był nadwornym malarzem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dzięki jego dziełom możemy dziś poznać oblicze osiemnastowiecznej Warszawy. Nieliczni jednak wiedzą, że i Wrocław miał swojego malarza, który w XIX wieku uwiecznił wiele miejsc i budynków wrocławskich na swoich obrazach. Był to Adelbert Woelfl, artysta urodzony 9 maja 1823 r. w Ząbkowicach Śląskich.

Koźle (niem. Cosel), obecnie dzielnica, w której usytuowany jest kościół, otrzymało prawo miejskie najprawdopodobniej w 1291 roku na prawie śremskim nadanym przez księcia Kazimierza II Bytomsko – Kozielskiego. Wraz z nadaniem tego prawa powołano parafię być może przy istniejącym już kościele lub kolegiacie św. Zygmunta, który prawdopodobnie istniał już od XII wieku, jednak dokumenty wzmiankują o nim dopiero od 1222 roku. Przypuszcza się, że już pod koniec XIII wieku, lub przed 1403 rokiem kozielski kościół był w posiadaniu zakonu joannitów.

…czyli wrocławska premiera Eugeniusza Oniegina

Genialna twórczość Piotra Czajkowskiego powraca do Wrocławia, tym razem jako chwytająca za serce opera Eugeniusz Oniegin. Premiera tego niezwykłego widowiska zgromadziła w sobotni wieczór całą śmietankę towarzyską naszego miasta, która pomimo fatalnej pogody wypełniła gmach Opery do ostatniego miejsca.

Goście nie zawiedli się: artyści Opery zapewnili im doskonały wieczór, przygotowując spektakl, w którym rozmach mieszał się z oszczędnością, a wokaliści dorównywali kunsztem orkiestrze. Główne role w przedstawieniu zagrali światowej sławy soliści, na szczęście pozbawieni maniery, jaka czasem cechuje śpiewaków operowych.

O architekturze i wnętrzu bazyliki

Jest bez wątpienia jedną z najpiękniejszych świątyń w Polsce. Posiada najwyższą na Śląsku i piątą co do wielkości w naszym kraju wieżę o wysokości 101,5 metra. O jej wyjątkowości świadczy też m.in. barokowe wnętrze zamknięte w gotyckiej budowli. Kto zlecił jej wybudowanie? Jak powstawała? Czyje dzieła w sobie kryje? Przyjrzyjmy się historii i architekturze świdnickiej Katedry pod wezwaniem św. Stanisława i św. Wacława.

Miejski Ogród Zoologiczny został otwarty w 1865 r. na niewielkiej powierzchni 8 ha. Prace projektowe obiektu zostały wykonane przez Carla Lűdeckiego, Heinricha Roberta Gőpperta i Juliusa Lősenera, a wzorowane były na Ogrodzie Berlińskim. ZOO powstało w związku z podjęciem decyzji przez władze miasta o zagospodarowaniu terenu wokół Parku Szczytnickiego i przekształceniu go w kompleks rekreacyjny.

Okowy pętające wolną miłość… 

Jak już była mowa o tym wcześniej, sektor usług ofiarowywany przez panie lekkich obyczajów był nieustannie prześladowany (choć dostarczał pieniędzy do kasy miasta), w sposób rozmaity. Najłagodniejszym sposobem na nawrócenie grzeszników na ścieżkę dobra były kazania. Mistrzem w tej dziedzinie był franciszkanin Jan Kapistran. Ten wędrowny kaznodzieja był najbardziej płomiennym mówca, jakiego poznał Wrocław. W czasie Wielkiego Postu w 1453 roku przybył do miasta z Włoch, by swoją mową nawracać grzeszników. Z okna jednego z domów kupieckich na pl. Solnym wygłaszał dziennie trzy żarliwe kazania. Straszył w nich mieszczan śmiercią i Sądem Ostatecznym. Ściskając w ręku ludzką czaszkę, wykrzykiwał: Patrzcie, gdzie są włosy, które tak trefiliście, gdzie nos, którym wdychaliście przyjemne zapachy, gdzie język, którym kłamaliście. Wszystko zjadły robaki.(3)